ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΛΙΑΝΟ

Υψόμετρο 450 μέτρα.

Ο Αγαλιανός συστήθηκε κοινότητα το 1912, όταν καταργήθηκε ο Δήμος Παρακαμπυλίων. Το 1943 αποσπάται από το Νομό Αιτωλίας και Ακαρνανίας και υπάγεται στο Νομό Ευρυτανίας μέχρι το 1947 και μετά ανήκει πάλι στην επαρχία Τριχωνίδας. Από το 1997 και ύστερα είναι ένα από τα 10 Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Παρακαμπυλίων.

Πρόεδροι της κοινότητας μέχρι το 1997 διετέλεσαν οι: Θεόδωρος Φάββας, Κων/νος Κοντογιάννης, Ν. Δήμος, Θεόδωρος Δάτσικας, Ι. Μακροζαχόπουλος, Απ. Τσινιάς, Γεώργιος Δήμος, Σεραφείμ και Κων/νος Κοντογιάννης, Κων/νος Κατερινόπουλος και Μαρία Μουτοπούλου-Φαρμάκη.

Δάσκαλοι του χωριού διετέλεσαν οι: Σταύρος Κοντογιάννης, Άννα Χρυσάφη, Γεώργιος Παναγιωτόπουλος, Μαρία Δεληκωστοπούλου, Ευάγγελος Κωσταύρος, Πόπη Τσινιά κ.α.

Ιερείς στον Αγαλιανό ήταν: Γεώργιος Ζαραβέλης, Δημήτριος Πρωτόγερος, Ευάγγελος Ζαραβέλης, Ευάγγελος Καρτσακάλης.



Εκκλησίες:

α) Κεντρικός Ναός : Ιερός Ναός το Γενέσιο της Θεοτόκου. Στο τέμπλο γράφει έτος 1876.

β) Ιερός Ναός Προφήτη Ηλία.

Ο Ευάγγελος Δάτσικας σε ομιλία του στο σύλλογο Αγαλιανιωτών (20.07.2001) μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής για τον τρόπο συγκοινωνίας παλαιότερα:

Μέχρι το 1910 περίπου η συγκοινωνία με την Ευρυτανία γινότανε στο ποτάμι από περάτες δηλαδή γεροδεμένους και πεπειραμένους άνδρες, που πέρναγαν τους Ευρυτάνες στον ώμο έναντι κάποιας αμοιβής. Αργότερα ο Νικ. Δήμος, γνωστός ως Βασιλάρης, έφερε τα «καρέλια». Τα «καρέλια» ήταν ξύλινα κιβώτια, που κυλούσαν κρεμασμένα με ρόδες από χοντρά συρματόσχοινα και μετέφεραν τον κόσμο απέναντι στο ποτάμι. Τα «καρέλια» ο Νικ. Δήμος τα είχε δει στην Αμερική και τα χρησιμοποιούσε ως επιχειρηματίας στο χωριό.

Γύρω στα 1930 ο Θεοδόσιος Δάτσικας, ως πρόεδρος κατόρθωσε και έφερε κοινοτικά «καρέλια», με τα οποία οι Αγαλιανιώτες είχαν το δικαίωμα να περνούν τα ποτάμια χωρίς να πληρώνουν το παραμικρό αντίτιμο.

Η συγκοινωνία προς το Αγρίνιο γινόταν με ζώα. Περίπου στη δεκαετία του 30 το αυτοκίνητο ήλθε στη Φραγκόσκαλα, προχώρησε σιγά-σιγά στον ΄Αγιο Βλάσιο, στη Χούνη και γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 50 στα Σίδηρα.

Στο χωριό ο Κων/νος Κοντογιάννης το 1957 έφερε το πρώτο αυτοκίνητο, το θρυλικό «καρνάβαλο», με πρώτο οδηγό τον Αθαν. Καλογερά. Με το αυτοκίνητο αυτό, ένα είδος μικρού λεωφορείου, γινόταν η μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων. Ακολούθησε μετά από αυτό ένα άλλο αυτοκίνητο με τις ίδιες προδιαγραφές, η λεγόμενη «Μαρμάρω» με οδηγό των Βασίλη Σιούρτο.